Afgelopen maand heb ik het boek The Knowledge Illusion: Why we never think alone gelezen. Het boek van Steven Sloman en Philip Fernbach gaat over de mythe van het eigen denkvermogen en de kracht van collectieve intelligentie. Het is een inspirerend, maar ook ontnuchterend boek.
De genoemde knowledge illusion, ook bekend onder de naam the Illusion of Explanatory Depth, is de illusie dat we meer denken te weten dan in werkelijkheid het geval is. Experimenten waarbij mensen werden gevraagd basale dingen uit te leggen, zoals hoe een fiets werkt, hebben aangetoond dat we op dramatische wijze overschatten wat we in feite weten. We denken dat we iets weten, maar wanneer ons gevraagd wordt het uit te leggen, komen we met een volslagen krakkemikkige uitleg. De kennis is aanwezig, maar dan bij andere mensen, Wikipedia, boeken, of ergens op het Internet. Als we dan de juiste uitleg lezen is de reactie meestal, ja, natuurlijk, dat wilde ik ook eigenlijk zeggen. We denken dat we het juiste antwoord weten, maar kunnen het niet reproduceren wanneer erom gevraagd wordt.
Het boek laat je kennismaken met het idee van ‘Collaborative Intelligence’, dat is het idee dat intelligentie niet in individuele hersenen zit, maar in de collectieve geest. “Human thought is incredibly impressive. But it is a product of a community, not of any individual alone.”
Je kunt het ook anders formuleren. Intelligentie is in feite een maatstaf voor hoe goed we samenwerken en dit roept vragen op over ons onderwijssysteem. Onderwijs is vooral gericht op het vergroten van de intellectuele onafhankelijkheid, waarbij grotendeels voorbijgegaan wordt aan het feit dat kennis afhankelijk is van anderen. Daarom concludeert het boek dat leren meer moet gaan over “learning to collaborate with others, recognizing what knowledge we have to offer and what gaps we must rely on others to help us fill.”
Bij Yabbu staat het belangrijkste moment van samenwerking centraal: de vergadering. De inzichten uit dit boek passen perfect bij onze filosofie. Eerst vallen we ten prooi aan de knowledge illusion dat we denken te weten hoe we moeten samenwerken en hoe we geweldige meetings moeten houden. Maar in feite weten de meeste mensen dat helemaal niet. Ten tweede zijn we ons niet bewust van de kracht van collectieve intelligentie. We zien meetings als een noodzaak in plaats van een kans om het volledige potentieel van onze collectieve intelligentie te ontsluiten. Als we beter zouden leren over hoe je het beste kunt samenwerken, dan zouden we niet ophouden met het continu verbeteren van onze meetings en zouden we gezamenlijk veel beter presteren.
Dat is precies wat Yabbu doet. Op basis van alle kennis en inzichten die we de afgelopen vijf jaar via samenwerking hebben verzameld, trainen we jouw organisatie om op een hele nieuwe manier te vergaderen. En om het extreem eenvoudig voor je te maken om alle inzichten toe te passen hebben we Yabbu ontwikkeld!
De ondertitel van het boek is Why we never think alone. Dat herinnert aan het lied van Rodgers and Hammerstein You’ll never walk alone. Dat lied wordt tegenwoordig gezongen in voetbalstadions over de hele wereld. In de geest van dat lied zou ik willen afsluiten met onze Yabbu versie:
♫♬♪
When you walk into a stormy meeting
Hold your head up high
And don’t be afraid of the dark
At the beginning of the meeting
There’s a golden sky
And the sweet silver song of an owl
Walk on
Walk on
With hope
And Yabbu in your heart
And you’ll never think alone
You’ll never think alone
You’ll never think alone
♬♪♫
