Recent was ik bij een lezing door David Allen, schrijver van het boek Getting Things Done, een wereldwijde bestseller met meer dan 2 miljoen verkochte exemplaren.
De lezing was gewijd aan zijn methode om je hoofd leeg te maken en op die manier ruimte te creëren om dingen te doen. We zijn in ons werk vaak zo druk in ons hoofd dat we niet in staat zijn om optimaal te presteren. Dat is jammer. Jij wil toch ook optimaal presteren? Door taken vast te leggen en te organiseren, hoef je je geen zorgen meer te maken dat je iets vergeet of ergens te laat mee bent, en daardoor creëer je ruimte in je hoofd. Het moeten herinneren van alle taken maakt plaats voor het daadwerkelijk uitvoeren van die taken.
David Allen besteedde de beschikbare tijd volledig aan het uitleggen van zijn methode. Terwijl dit makkelijk in 10 minuten had gekund. Het is namelijk nogal simpel. Het deed me denken aan het Boekenweekgeschenk van Herman Koch vorig jaar, waarin de hoofdpersoon een zelfhulpboekschrijver is, die toegeeft dat zijn bestseller “Makkelijk Leven” ook prima op een A4-tje had gepast. Maar “die driehonderd pagina’s dienen een doel: mensen zijn eerder bereid om €19,99 neer te tellen voor een boek dan voor een A-4tje”.
Begrijp met niet verkeerd. Ik gebruik Getting Things Done al jaren, en het werkt als een tierelier. Ik kan het iedereen dan ook van harte aanbevelen. Ik had alleen gehoopt iets te leren over waarom zoveel mensen de methode desondanks niet toepassen, vermoedelijk de mensen die haar het hardste nodig hebben. David Allen grapte hierover dat het wellicht een geruststelling is om te weten dat zijn methode altijd nog uitweg kan bieden, als je hoofd helemaal volgelopen is tegen de tijd dat je het overzicht volledig bent kwijtgeraakt.
Er is een duidelijke parallel tussen Yabbu en Getting Things Done. Het gaat allebei over het vergroten van je effectiviteit door het aanbrengen van structuur in je werk. Getting Things done op persoonlijk vlak, Yabbu in de samenwerking met anderen. Een andere frappante overeenkomst is dat het toepassen van de principes in beide gevallen extreem eenvoudig is. Het is uiteindelijk gewoon een kwestie van doen. Maar waarom doen we het dan toch niet?
Het antwoord daarop is volgens mij al net zo simpel. We externaliseren het probleem, zodat we zelf niet hoeven te veranderen: “Hoezo mijn werk organiseren? Het probleem is dat er teveel van me wordt gevraagd”. En als het om samenwerken gaat: “Belabberde meetings? Inderdaad, maar dat komt niet door mij. Het probleem zit hem in onze bedrijfscultuur.”
Wat is jouw excuus?
